| Home Page
Nieuwspagina
Gedichtjes
Pagina van Vince
Pagina van Lisa
Moppen Pagina
Diverse Links
Sponsor Pagina
Andere Verhalen
|
Andere verhalen?
Op deze pagina staan verhalen met een wat andere inhoud dan de rest van de pagina's, daarom staan ze ook apart.
De trein
Een man op een eenzaam perron. Het motregent zachtjes. Het licht van de booglampen weerkaatst in het naakte ijzer van de rails. In de verte klinkt het geluid van rangerende locomotieven. De man loopt rusteloos, wat in zichzelf mompelend, heen en weer. In de verte komende lichten van een aanstormende trein, met een enkele verlate reiziger, snel dichterbij. De man kijkt op. Als hij de trein ziet komen recht hij zijn schouders alsof hij een besluit heeft genomen. Hij gaat aan de rand van het perron staan en in een plotselinge flits ziet hij zijn leven aan zich voorbij trekken. De trein is nu heel dichtbij, zijn geraas overstemt de gedachten van de man die klaar staat voor de sprong.
Kwam het doordat hij schrok van zijn sombere spiegelbeeld in de ruit van de aanstormende trein, of was het toch dat kleine beetje twijfel dat hem tegen hield?
Nu loopt hij eenzaam door de spaarzaam verlichte straten van de grauwe woonwijk naar zijn huis.
Als zijn vrouw aan hem vraagt of er vandaag nog iets bijzonders is voorgevallen zal hij ontkennend antwoorden en doen alsof er niets is gebeurd. Maar hij weet, er komt een dag dat niets hem zal weerhouden.
EenzaamDe felle striemende wind, die de sneeuwvlokken horizontaal langs zijn gezichtsveld joeg, verkleumde hem tot op het bot. De donkere avond werd op een spookachtige manier verlicht door de sneeuw die op de weilanden lag. Worstelend met zijn paraplu liep hij over het smalle pad langs het water. Soms moest hij de paraplu even dicht doen om zijn koude handen, die er bijna geen grip meer op hadden, rust te gunnen. Het leek wel alsof de wind hier op had gewacht en blies uit alle macht de sneeuwvlokken in zijn gezicht. Zijn kin voelde ijskoud aan en deed pijn als hij tegen de kraag van zijn jas schuurde. De rivier waar het pad langs voerde was bedekt met vuilwitte golven die voort gedreven werden door de wind. Het was haast alsof ze uitnodigend zwaaiden. Een zwart geteerde boot leek een hopeloze poging te doen om boven water te blijven. Soms leek het net of er iemand achter hem liep en dan keek hij, met het kippenvel op zijn armen, geschrokken om. Toen besefte hij dat het slechts het geluid van zijn eigen voetstappen was die reflecteerde in de paraplu, maar toch trapte hij er steeds weer in. Een enkele meeuw scheerde luid krijsend vlak over hem heen. Het landschap lag er verlaten bij. Niemand waagde zich buiten.
Af en toe welde er diep in zijn keel een schreeuw van eenzaamheid op die angstaanjagend en rauw klonk, maar de wind leek het geluid regelrecht terug zijn longen in te blazen zodat hij het gevoel had dat de eenzaamheid hem als een ijzig koude bal op zijn hart lag. Een schreeuw uit het diepste van ziel.
OmkijkendDaar lag hij dan. De grijze kamer van het plaatselijke ziekenhuis paste wonderwel bij de gevoelens in zijn hoofd. De lakens waren krakend hard gesteven en lagen bijna als een plank over hem heen. Het licht werd getemperd door een paar zware gordijnen die hier en daar al wat slijtage plekken vertoonden.
Het was stil op de afdeling waar hij lag. Alleen het geluid van iemand die over de gang liep drong door de kieren van de deur. Maar altijd passeerden die voetstappen zijn kamer.
Plotseling overviel hem weer dat lege gevoel van eenzaamheid, wat hij zo goed kende van die laatste jaren. Niet dat hij alleen was geweest, maar het gevoel van eenzaamheid dat je kunt hebben als je je in het gezelschap van mensen bevindt.
Er waren maar weinig mensen geweest die hem echt begrepen hadden. Mensen die de moeite hadden genomen om hem werkelijk te leren kennen. Zijn leven had bestaan uit hard werken om maar in gelijke tred met de maatschappij te blijven. Al die luxe artikelen die hij in de loop van zijn leven om zich heen had verzameld. Hij moest glimlachen omdat hij nu besefte dat dergelijke zaken niets met het leven zelf te maken hadden.
Dit was het moment dat de man weer verder groeide in zijn leven.
|
|
|
